مدح و ولادت امام موسی کاظم علیه‌السلام
سلام ای نام نیکت، بابِ حاجات سـلام ای قـبـلـه کـوی مـنـاجات سلام ای ذوب، در درگـاه ایـزد سـلام ای جــلــوۀ روی مـحــمـد سـلام ای مُـظـهـِرِ آیـاتِ کــوثـر سلام ای حضرت موسی‌بن جعفر سـلامِ ما، به خـیـرِ مـقـدمِ توست سـلامِ مـا، جـوابِ هر دمِ توست تـو که فـرزنـدِ خـتـم المـرسلینی تـو دلـبـنــدِ امـیــرالـمـؤمـنـیـنـی تو زهرا را عزیز و نور عـینی تو موسای حسن، نـوحِ حـسـینی وصـیِ سـیـدِ ســجــاد هــســتـی چو بـاقـر، مَـظـهـرِ ایجاد هستی تـو نــورِ صــادقِ آل عــبــایــی امـیـنِ وحـی، بـابــای رضــایـی امـامِ پـنـج مـعـصـومـی، نـگـارا به معصومه پدر، حجت خدا را وجـودت مـایۀ لـطف و کرم شد ز فـرزنـدان تو، ایران حـرم شد تَـوَلا با تو هر جا گسترش یافت تَـبـَرا با تو آقا گـسـتـرش یـافـت عـلـومِ دین، ز عـلمِ تو عیان شد مـواساتِ تو درسِ شیـعـیـان شد ز کَظمِ غِیضِ تو، شد حِلم لبربز و از حِـلـمِ تو الطـافِ خـدا، نـیز رهِ قرآن و عترت از تو برجاست علَم در دستِ اعجازِ تو برپاست خـدا فـرمود: این فـرزند زهــرا برای حـفـظِ دیـن، آمـد بـه دنـیـا اَلا ای آسـمـان‌هـا تـحـتِ امـرت شَها ای کهکـشان‌ها تحتِ امرت تـو را آلِ سـیـادت مـی‌شـنـاسـند هـمـه اهـلِ ارادت مـی‌شـنـاسـنـد تـو مـولای جـمـیـعِ مـمـکـنـاتـی نه گـمـنـامی، که فـخـر کائـنـاتی نـبـاشـد دهـر در اَمــرت مــردد فَلَک، با گـردشِ چـشـم تو گردد ولایت بهـرِ فـوقَ الارض داری تو بر تحتَ الثَری، رحمت بباری به اذنِ تو رسـد فـصـلِ بـهـاران به یُمنِ تو بـبارد بـرف و بـاران به امر تو شـود دریـا خـروشـان به فرمان تو معدن‌هاست جوشان به نطق و منطقَت، مَنطوق داری امـامـت بر همه مـخـلـوق داری به موجودات، روزی می‌دهی تو و بر ذرات مـنـّت مـی‌نـهـی تـو به دستت، مِهر و مَه، چون دانه تسبیح کـند قـرآن، مـقـامـاتِ تو تشریح تو آیـاتِ خـدا را روح و جـانـی روایـاتِ نـبــی را حـکـمــرانـی اَلا ای جـان و هم جـانـانِ خـاتـم تـویـی فـرمـانـروای کـلِ عــالـم تویی شاهَـنـشَهِ عالم به هر حال به فوقِ عرش یا قعـرِ سیـه‌چـال چنان محـوِ خـدای خویش بودی که با مولای خود خلوت نمودی تو بـودی که شـبـیهِ عـمـه جانت به زنـدان، حـفـظ کردی آرمانت نه زنـدان مـانـعِ نــورِ وجــودت که زندانبان مزاحم بر سجـودت بـه دیـدار خـدا بـس بـی‌قــراری چه اُنسی با غل و زنجیر داری |